Oud zeer verdwijnt niet door succes.
Het verschuift – en eist zijn tol.
Ze hebben samen iets opgebouwd. Een bedrijf en een leven dat klopt aan de buitenkant. Maar is in de loop van de tijd gaan wringen. In de samenwerking. In hun relatie. In hoe ze met elkaar praten – of juist zwijgen.
En ook bij hem alleen. Of bij haar.
Dat onbestemde gevoel:
- Dat je niet moe bent van je werk, maar van het volhouden.
- Dat je lijf 's nachts begint te praten, nu jij overdag alles onder controle houdt.
- Dat je partner iets in jou mist, maar jij niet weet wat je dan zóu moeten geven.
Je gaat door, want dat is wat je altijd hebt gedaan. Totdat het niet meer werkt.
De oude pijn is nooit echt weg
Misschien denk je: dat stuk heb ik allang gehad. Of: daar heb ik geen tijd voor.
Maar oud zeer laat zich niet weg organiseren. Het zoekt een uitweg.
In de vorm van ongeduld. Of controle. Of de muur tussen jullie twee die steeds wat dikker wordt.
Wat ooit hielp — niet voelen, wel presteren — houdt je nu klein.
Het kost je energie én haalt je weg van jezelf.
Je lijf weet het eerder dan je hoofd
Ik zie het elke dag bij mensen die rationeel alles kunnen uitleggen. Die 'het wel begrijpen', maar niet meer voelen. Of wel voelen, maar niks doen met wat hun lijf allang aangeeft.
Vaak zit de echte informatie niet in het verhaal, maar in het lijf:
In hoe je adem stokt als je iets benoemt.
In hoe een paard jouw spanning overneemt nog vóór jij weet dat je iets vasthoudt.
In hoe je automatisch ‘ja’ zegt, terwijl je systeem ‘nee’ schreeuwt.
Wat je niet aankijkt, blijft sturen
Onverwerkt oud zeer vertaalt zich in gedrag. Misschien herken je deze voorbeelden:
- Je stuurt strakker aan, maar creëert afstand.
- Je partner past zich aan, maar voelt zich niet meer echt gezien.
- Je vertrouwt op je hoofd, maar je lijf haakt af.
De prijs?
Minder energie.
Minder verbinding.
En een leiderschap dat wel werkt — maar niet meer klopt.
Vertragen is geen zwakte. Het is leiderschap.
Niet om alles op te lossen. Maar om te stoppen met bouwen op een fundering die je stiekem ondermijnt. Want wat je durft te voelen, hoeft je niet langer te sturen. En wat je aankijkt, verliest zijn macht.
Dan komt er ruimte. Niet ineens voor rust, richting of liefde. Maar eerst voor ongemak, voor leegte, voor eerlijkheid. En dááronder: een beweging. Iets dat weer wil stromen. Dat is geen nieuwe versie van jezelf. Maar juist je oorspronkelijke vorm, zonder aanpassing. En die versie klopt. Altijd.
Vanuit daar verandert er wél iets:
Je keuzes. Je houding. Je resultaten — omdat je niet langer terugschakelt naar de versie van jezelf die ooit moest overleven.
Dat is geen magie. Dat is thuiskomen in jezelf.
En dat voelt als vrijheid.
Een uitnodiging zonder verplichting
Je hoeft het niet op te lossen.
Je mag gewoon besluiten: ik wil dit niet langer op wilskracht doen.
Eerste stap richting verandering? Begin simpel. Begin bij jezelf.
Ga vandaag eens letterlijk even stilstaan.
Voel je lijf.
Leg je hand op je borst. Of op die plek waar spanning zit.
Niet om het op te lossen.
Maar gewoon om op te merken wat er van binnen speelt.
Wat houd je vast? Wat wil er eigenlijk ruimte?
Je hoeft daar niets mee.
Soms is alleen waarnemen al genoeg om iets in beweging te zetten.
En als je merkt: ik wil dit niet langer alleen uitzoeken —
weet dan dat je welkom bent.
Niet in een traject.
Maar eerst gewoon in een open gesprek.
Zonder maskers. Zonder rol. Geen tunnel.
Gewoon jij. En ik.
Eerlijk. Echt.